Հովհաննես Թումանյան

էնպես էլ ամբոխներն ու ամբոխամիտ մարդիկ գտնում են մի շեյթան… ա՜, շեյթանն էր, թե չէ ի՞նչպես կարելի էր, որ իրենցից էդպես բան դուրս գար։

Ո՞րն է հայ ժողովրդի ոգին և ի՞նչ է ուզում նա։

Երկիր ունենք` չենք ճանաչում, պատմություն ունենք` չենք ճանաչում, ժողովուրդ ունենք` չենք ճանաչում:

Առաջին ու մեծ տեղը պետք է բռնեն մեր աշխարհքը, մեր կյանքը, այդ կյանքի հարցերն ու նրանց լուրջ, ամենակողմանի ուսումնասիրությունը

Եվ պետք է խոսի էնքան լուրջ ու զգաստ, ինչքան լուրջ ու զգաստ է լինելու ամենից մեծ վշտավորն ու ամենից շատ վտանգվածը ժողովուրդները մեջ:

Խոսքն ընչի մասին ուզում է լինի, միշտ վերջացնում են «ժողովրդով»։ Ժողովուրդն այսպես է կամենում...

Մի՞թե անկարելի է լինել առանձին կարծիքի ու համոզմունքի և հարգել իրար ու նույնիսկ միասին ուրախանալ։

Եղիշե Չարենցի և Աքսել Բակունցի առաջարկը «Գրական թերթի» 18-րդ համարում

Ամենայն Հայոց բանաստեղծը հորդորում էր հոբելյան նշելիս օրինակ առնենք ուրիշներից

Ամենայն Հայոց բանաստեղծը հայկական մամուլի մասին