Մեր հասարակական ապրելակերպը վկայում և ստիպում է, որ իրական արժեք ունեցող բազմաթիվ երևույթներ, որոնցից է նաև կրթությունը, դուրս մղվեն սոցիալական իրականությունից, դառնան մարգինալ՝ մնալով սոսկ որպես ժամանց և ավելորդություն, առանց որի էլ հնարավոր է աշխատանք ձեռք բերել և բարեկեցություն ապահովել: Ինչպե՞ս: Շատ հեշտ, Հայաստանում և առհասարակ հայերի մեջ տարածված ծանոթ-բարեկամի սկզբունքով, որն ավելի մեծ արժեք է, քան մարդու կրթությունը և հմտությունները, որովհետև վերջիններս միշտ չէ, որ կարող են աշխատանք ու բարեկեցություն ապահովել, իսկ ծանոթ-բարեկամները կենսական նշանակություն ունեն, քանի որ լուծում են կենսական հարցեր:
Ասվածի ապացույց կարող է հանդիսանալ մեր ողջ ապրելակերպը, որում ակնհայտ երևում է, որ կրթությունը մեզանում ո՛չ անհատական, ո՛չ էլ սոցիալական արժեք ու ռեսուրս չէ, որովհետև Հայաստանում ով ինչ ունի՝ դա է օգտագործում ինքնահաստատվելու և իր բարեկեցությունն ապահովելու համար: Կրթություն մեծ մասն ունեն, բայց ավելի շատ շեշտը դնում են ծանոթ-բարեկամի ռեսուրսի, ոչ թե իրենց գիտելիքների վրա: Ճիշտ է, իրենց գիտելիքն էլ առանձնապես արժևորող չկա, բայց այդ չարժևորողը այդ նույն հասարակության անդամն է: Շղթան, կարծես թե, փակվում է, և միակ ճանապարհը մնում է օգտվել քո ձեռքի տակ եղած ռեսուրսներից, բացի կրթությունից և օրենքից:
Եվ մարդիկ` ով ծանոթ-բարեկամով, ով վաճառելով իր մարմինը կամ նույնիսկ հոգին, ստիպված բավարարում են իրենց սոցիալական պահանջմունքները՝ կախված աշխատանքի և բարեկեցության հետ: