Հուլիսի 22-ին ծնվել է մանկավարժ, բժիշկ, գրող, լրագրող, հասարակական գործիչ Յանուշ Կորչակը:
Նա առաջինն է նախաձեռնել «Երեխաների իրավունքների համաձայնագրի» ստեղծումը, որը 1989թ. ընդունվել է Միավորված Ազգերի կազմակերպության կողմից։ Գրել է «Փողոցի երեխաներ», «Մոսկին, Իոսկիոն և Սրուլին», «Մաթիուշ առաջին թագավորը» վիպակները, «Խելագարների սենատ» պիեսը, զրույցներ, հոդվածներ և այլն: Կորչակի դաստիարակչական համակարգի գլխավոր սկզբունքները շարադրված են «Ինչպես սիրել երեխային»գրքում: Զոհվել է 1942թ.-ին՝ Տրեբլինկայի գազախցում՝ իր 200 սաների հետ: Կյանքի վերջին օրերին Կորչակն իր օրագրում գրի է առել հետևյալ տողերը.«Ես ոչ մեկին չարը չեմ կամենում: Չեմ կարող: Չգիտեմ` դա ինչպես է արվում»:
Ծնողներ–զավակներ կյանքի գլխավոր ժամն ըստ Յանուշ Կորչակի
Կան մեծ մանկարավարժներ, և կան նրանց մեծ սխրանքները: Կան նաև նրանց հրաշալի, կարևոր, ոսկի բառերը: Դրանք սրտից դուրս եկած և սիրուց թելադրված բառեր են, թեև այդ բառերում քաղցր կամ ներողամիտ ոչինչ չկա:
Իր գիրքը մեծ մանկարվարժ Յանուշ Կորչակն անվանել է «Ինչպես սիրել երեխային»: Նա իր սաների հետ հայտնվեց համակենտրոնացման ճամբարում և զոհվեց նրանց հետ միասին: Թեև նրան առաջարկել էին փախչել և թաքնվել: Նույնիսկ ֆաշիստներն էին հարգում նրա մանկավարժական տաղանդը: Բայց նա երեխաներին մենակ չթողեց:
Երբ առաջարկեցին փախչել՝ նա ասաց. «Իսկ դուք կթողնեի՞ք ձեր երեխային: Ահա և ես չեմ թողնի իմ երկու հարյուր երեխաներին»: Նա այդպես էլ դուրս եկավ գիշերօթիկ դպրոցից՝ երեխաների ձեռքը բռնած, իսկ մյուսները զույգերով հետևեցին նրան: Հիրավի, ողբերգական տեսարան…
Բայց հենց Յանուշ Կորչակն ահա թե ինչ է ասել երեխաների հանդեպ սիրո մասին: Իսկ նա, հիշեցնում եմ, երեխաներին սիրում էր ամբողջ սրտով: Նա ասել է՝ «Մենք սկզբում վազում ենք, երբ երեխան ճչում է, իսկ հետո սկսում ենք ամեն ինչ անել նրա համար: Օր ու գիշեր մենք ծառայում ենք երեխային: Մենք ծառայում ենք երեխային՝ չնայած մեր հոգնությանը կամ հիվանդությանը, հակառակ մեր սեփական շահերին և կարիքներին: Այդպես էլ պիտի լիներ. նորելուկ կյանքը ճիչով պահանջում է հոգատարություն և ուշադրություն: Պահանջում է լիակատար անձնազոհություն և ինքնահրաժարում: Բայց մի օր ժամացույցի սլաքի հարվածն անխուսափելիորեն կազդարարի, և մենք լիիրավ կլինենք ասելու. «Ես հոգնեցի: Ցավում եմ: Ինձ հանգստանալ է հարկավոր: Գլխավորը՝ այդ ժամը բաց չթողնելն է…: Երեխան պետք է սահմանափակի իր պահանջները, պետք է հասկանա այդ ժամը. մենք նույնպես կենդանի մարդիկ ենք և կյանքի իրավունք ունենք»:
Յանուշ Կորչակն ապացուցեց իր ճշմարիտ սերը երեխաների նկատմամբ: Կիսեց տառապանքը նրանց հետ: Բայց այնքա՜ն կարևոր է հիշել նրա խոսքերն անխուսափելի ժամի մասին: Ժամի, երբ հարկավոր է երեխային բացատրել, որ մենք նույնպես կենդանի մարդիկ ենք: Եվ մենք նույնպես իրավունք ունենք կյանքի և երջանկության…
Երեխաները պետք է իմանան այդ ժամի մասին: Եվ պետք է հասկանան՝ երբ է պետք դադարեցնել պահանջներ ներկայացնելը, երբ է եկել ծնողներին խնայելու ժամանակը:
Հակառակ դեպքում երեխաները դժբախտ կլինեն, ծնողները՝ նույնպես…
Տեքստը՝ Հայկական կակաչ կայքից
Տեսանյութը՝ Жизнь замечательных людей youtube-ի ալիքից