– Ես այն երջանիկներից եմ, որ թե´ աշխատել է Գալյայի հետ, թե´ եղել նրա ընկերը: Անկարելի է չհիշել այն հրաշալի պահերը, որ ես անց եմ կացրել այդ զարմանալի զուսպ մարդու հետ: Այդքան շռայլորեն օժտված լինել ու միաժամանակ այդքան զուսպ, խուփ. դեպի ներս գնացող գոյություն ոչ միայն թախիծի, այլ նաև ուրախության, հրճվանքի մեջ: «Կտրվելուց հետո է միայն երևում ծառի բուն հաստությունը»,- սևակյան այս գիտակցումը հետո է գալու, հետո ենք զգալու այդ ճշմարտության դառնությունը: Հետո ենք հասկանալու, թե ինչ հսկա արվեստագետ կորցրինք:
Տիգրան Մանսուրյան
1937 թվականի հուլիսի 10-ին ծնվեց թատրոնի և կինոյի մեծ դերասանուհի Գալյա Նովենցը։
«Ես ծնվել եմ Երեւանում։ Ծնողներս հասարակ մարդիկ էին,–գրում է դերասանուհին։ Մեր ընտանիքն էլ պարզ, հայկական ավանդապաշտ ընտանիք էր»։
Հետագայում դերասանուհու՝ ավանդականի հետ սերտ կապն ի հայտ էր գալու մարմնավորած հայ կնոջ կերպարներում։ Դեռ մանկության տարիներից Գալյա Նովենցը եղել է բակի, դպրոցի, տան սիրելի դերասանուհին։ Նա երգում էր, պարում, բեմադրություններ անում։ Սերը թատրոնի նկատմամբ ձեւավորվել է մորաքրոջ շնորհիվ, ով դերասանուհի էր եւ տան անդամը, ինչի շնորհիվ փոքրիկ Նովենցը մշտապես այցելել է թատրոն, հիացել ժամանակի լավագույն դերասանների խաղով։
Նրա մարմնավորած դերերը հայտնի են բոլորին՝ այդ թվում երբեք չմոռացվող և բոլոր սերունդների կողմից սիրված Սիրանույշի կերպարը «Մեր մանկության տանգոն» ֆիլմում։ Թերևս այդ մասին է փաստում նաև հենց ինքը՝ Գալյան․ «Տարիների ընթացքում ֆիլմը դարձավ իմ աշխարհը և կենսական պահանջը։ Իմ լավագույն դերը Սիրանույշի կերպարն է»։
Թե ինչպես նկարահանվեց «Մեր մանկության տանգոն», թե ինչպես Գալյան երբեք չտառապեց դեր ստանալու մոլուցքով, թե որքան լուռ ու համբերատար էր կյանքում՝ ջերմությամբ ու սիրով են հիշում ընկերները՝ Հրաչյա Գասպարյանը, Ալբերտ Մկրտչյանն ու Սերգեյ Առաքելյանը՝ կադրից դուրս: