1930 թվականի հուլիսի 4-ին՝ 90 տարի առաջ ծնվեց նշանավոր հայ դերասան, կինոյի և թատրոնի մեծ կատակերգու Մհեր Մկրտչյանը։
Մեր Ֆրունզը գերեց ու ծիծաղեցրեց բոլորին, սակայն իր համար ժամանակ չգտավ մի փոքր ծիծաղելու… Տարբեր առիթներով նա ասում էր. «Երբ ես ծնվեցի, բոլորը ծիծաղում էին, իսկ ես` լացում, իսկ երբ ես մահանամ, բոլորը լացելու են, իսկ ես ծիծաղեմ»: Այդպես էլ եղավ: Մհեր Մկրտչյանն ապրեց բոլորի համար, իսկ իր համար ապրելու ժամանակ չմնաց…
«Նրա կարողությունների ներկապանակը, շնհորքի ամպլիտուդան շատ մեծ էր` ամենազավեշտականներից մինչև ամենաողբերգականը: Երբեք հենց այնպես բեմ դուրս չէր գալիս: Կյանքի առաջին շրջանում նա տարիներով ոչինչ չխաղաց: Ոչ թե այն բանի համար, որ չէր ուզում, կամ ծուլանում էր, այլ հարմար բան չէր գտնում: Եվ վերջում իր թատրոնում բեմադրեց «Հացթուխի կինը», որն էլ եղավ նրա կարապի երգը»,-այսպես է ասել Մհեր Մկրտչյանի մասին Խորեն Աբրահամյանը։
Էս Ֆրունզը կերթա ֆուտբոլ նայելու, տեսնիկը, որ ժողովուրդը ավելի շատ իրան կնայե, կըսե՝ ժողովուրդ ջան հո քիթս չի՞ խանգարե:
Մհեր Մկրտչյանը հյուր է գնում ընկերներից մեկին։ Թեյ են հյուրասիրում, Ֆրունզիկը 10 -12 գդալ շաքար է լցնում թեյի մեջ և առանց խառնելու սկսում է խմել։ Ընկերը նկատում է և ասում.
– Ֆրունզիկ ջա՛ն, թեյը չխառնեցիր
– Հա, ես քաղցր չեմ սիրե… )))
– Չե, ավտոն վտանգավոր է, վերջերս մե ինքնաթիռըմ ընկել է վերեն, – պատասխանեց զրուցակիցը:
Մհեր Մկրտչյանը գանգատվում է դերասան ընկերոջը.
-Օրը 25 ժամ աշխատում եմ:
-Օրը 24 ժամ ունի, — նրան ուղղում է կոլեգան:
-Բայց ես մի ժամ շուտ եմ արթնանում…
Ֆրունզիկ Մկրտչյանը օդանավակայանում պատահաբար տեսնում է Յուրի Վարդանյանին ու հարցնում.
-Յուր ջան, ո՞ւր կերթաս:
-Կանադա` մասնակցելու աշխարհի առաջնությանը,- պատասխանում է Յուրի Վարդանյանը:
Ֆրունզը փորձում է սիրտ տալ Յուրային.
– Յո՛ւր ջան, մի՛ մտածե, առխային գնա, կըսեն Կանադայի շտանգեքը լավ թեթև են: