1988 թվականի հուլիս 3-ին ծնվել է հանրաճանաչ վիպասան, արձակագիր, գրող Ֆրանց Կաֆկան։
Նա իր 40-ամյա կյանքում հասցրել է ստեղծել այնպիսի գրականություն, որը շարունակում է զարմացնել, ներշնչել, ազդել, տպավորել և քննարկվել անդադար:
Փոքրուց Կաֆկան շատ ինքնամփոփ ու չշփվող է եղել և չափազանց բարդույթավորված ու դեպրեսիվ, անինքնավստահ, նյարդային: Դրա պատճառներից մեկն էլ նրա ազգությունն էր. նա հրեա էր ավստրացիների մեջ և խոսում էր գերմաներեն չեխերի շրջանում: «Ամեն բան, ինչը գրականության հետ կապ չունի, ես ատում եմ: Ես չեմ սիրում հյուր գնալ: Բոլոր տեսակի զրույցներն իմ մտքերը դարձնում են անկարևոր, անլուրջ, անիսկական»:
Կաֆկայի շատ քիչ ստեղծագործություններ են հրատարակվել նրա կենդանության օրոք: Դրանցից են «Մտորում» ու «Գյուղական բժիշկ» պատմվածների ժողովածուները և առանձին ստեղծագործություններ, որ տպագրվել են գրական ամսագրերում, բայց քիչ ուշադրության են արժանացել։ Մահվանից առաջ Կաֆկան իր ընկերոջը՝ Մաքս Բրոդին, հանձնարարել է ոչնչացնել իր անավարտ աշխատանքները, այդ թվում նաև «Դատավարություն», «Դղյակը», «Ամերիկա» (նաև հայտնի է «Մարդը, որ անհետացավ» խորագրով) վեպերը, սակայն նա անտեսել է իր ընկերոջ խնդրանքն ու հրատարակել դրանք գրողի մահվանից հետո։ Նրա ստեղծագործություններն ազդեցություն են ունեցել 20-րդ դարի բազմաթիվ գրողների, քննադատների, նկարիչների ու փիլիսոփաների վրա։
Կաֆկայի ստեղծագործությունները, որոնցում միավորված են ռեալիզմի ու ֆանտաստիկայի տարրերը, սովորաբար ունեն մեկուսացած հերոսներ, որոնք բախվում են տարօրինակ ու սյուրռեալիստական դժվարությունների ու սոցիալական-բյուրոկրատական անհասկանալի ուժերի հետ, և նվիրված են օտարացման, էքզիստենցիալ անհանգստության, մեղքի ու աբսուրդի թեմաների բացահայտմանը։ Անգլերենում օգտագործվում է Kafkaesque (Կաֆկեսկ) տերմինը՝ նշանակելու համար այն իրադրությունները, որոնց նմանները հանդիպում են Կաֆկայի ստեղծագործություններում։
ԿԱՖԿԱՆ ԵՎ ՏԻԿՆԻԿԸ
Մի անգամ քաղաքային այգում զբոսնելիս Ֆրանց Կաֆկան տեսավ արտասվող աղջնակի: Երեխան կորցրել էր իր տիկնիկը: Կաֆկան սկսեց նրան հանգստացնել. «Բայց քո տիկնիկը բոլորովին էլ չի կորել, նա պարզապես տեղ է գնացել: Ես քիչ առաջ հանդիպեցի ու զրուցեցի նրա հետ,- ասաց գրողը:- Նա ինձ խոստացավ, որ քեզ նամակ կգրի: Վաղը ճիշտ այս ժամին նորից արի այգի և ես քեզ կբերեմ նամակը»:
Հաջորդ օրը Կաֆկան իսկապես նամակ բերեց, որտեղ տիկնիկը պատմում էր իր ճանապարհային արկածների մասին: Եվ դրանով սկիզբ դրվեց մի իսկական տիկնիկային նամակագրության, որը տևեց շաբաթներ ու դադար առավ միայն այն ժամանակ, երբ ծանր հիվանդ Կաֆկան ստիպված էր փոխել բնակության վայրը: Պատմում են, որ նույնիսկ կյանքի վերջին օրերին նա դեռ հիշում էր տիկնիկի նամակին սպասող աղջնակին: