Նրա ողջ կյանքը թատրոն էր: Գլխավոր բեմադրիչն ու դերակատարն էլ ինքն էր: Քսաներորդ դարի վերջին հանճարը՝ Սերգեյ Փարաջանով: Մարդ առեղծված: Մարդ աղմուկ: Մարդ ողբերգություն…
Դպրոցին զուգահեռ նա սովորում է խորոգրիոֆիկ ստուդիայում, ապա ընդունվում է երկաթգծային տրանսպորտի ինստիտուտ, որը շատ շուտ թողնում է՝ ընդունվելով Թբիլիսիի Երաժշտական կոնսերվատորիայի վոկալի բաժին և 3 տարի այդտեղ ուսանում, իսկ 1945 թվականին ընդունվում է Մոսկվայի կոնսերվատորիա՝ Նինա Դորլիակի դասարան։
Փարաջանովի ուսանելու տարիներին զարմանալի կուրս էր հավաքված՝ Ալով, Նաումով, Խուցիև. այս անունները հետագայում կամրագրվեն Սովետական կինոյի պատմության մեջ։
Մի անգամ Փարաջանովը ընկերներին հանրախանութում ծանոթացնում է թաթար գեղեցկուհու՝ Նիգյարի հետ, ով վաճառողուհի էր։ Սերգեյն ամեն օր գնում էր հանրախանութ, ժամերով հիանում նրանով։
…Դեռ մանուկ ժամանակ գեղեցկուհուն նշանել էին մի թաթարի հետ, սակայն Սերգեյն անդրդվելի էր ու նա համոզում է Նիգյարին փախչել։ Սիրահարների երջանկությունը մի քանի շաբաթ է տևում։ Աղջկա եղբայրները, տեսնելով, որ քույրն իրենց չի հնազանդվում, պատժում են նրան։ Վայրի ավանդույթի համաձայն եղբայրները քրոջը կապում, գցում են գնացքի տակ։
Այս կորուստը Փարաջանովը կրում է սրտում մինչև կյանքի վերջ։
Նիգյարի մահից որոշ ժամանակ անց նա օպերատորներ Վադիմ Վերեշչակի և Սուրեն Շահբազյանի հետ նկարում է «Անդրիեշ» մոլդովական ֆիլմ-հեքիաթը, որը նվիրում է կորցրած սիրուն։
Սերգեյ Փարաջանովի մասին պատմող տեսանյութը վերցված է ShoghakatTV-ի Youtube-ի ալիքից