ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի դեկան Նաղաշ Մարտիրոսյանը ներկայացրել է լրագրողի մասնագիտությանն առնչվող այն հինգ ֆիլմերը, որոնք անմիջապես կլանում են թե՛ լրագրող ընթերցողին ու հեռուստադիտողին, թե՛ այլ մասնագիտություն ունեցող անձանց:
1. «Քաղցր կյանք», «La Dolce vita», 1960 թ. (ռեժիսոր՝ Ֆեդերիկո Ֆելինի)
«Քաղցր կյանքը» անջնջելի հետք թողեց ոչ միայն կինոյի պատմության, այլև լրագրության վրա՝ շնորհիվ մի երկրորդական կերպարի, որը հետապնդում էր աստղերին ու անսպասելի լուսանկարում նրանց: Նրա ազգանունն էր Պապարացցո (թարգմանաբար՝ «աներես մոծակ»):
Պապարացցո ազգանունը շատ արագ զրկվեց անհատականությունից ու մի նոր մասնագիտության, ավելի ճիշտ՝ լրագրողական ժանրի սկիզբ դրեց: Դրանից հետո պապարացիներ կոչվեցին աստղերի անձնական կյանքի սկանդալային մանրամասներ որոնող ու վաճառող լուսանկարիչները:
2. «Արջամկան օրը», «Groundhog Day», 1993 թ., (ռեժիսոր՝ Հարոլդ Ռեմիս)
Այս տրագիկոմեդիան հիմնված է կրկնության վրա: Ինքնասիրահարված հեռուստալրագրող Ֆիլ Քոնորսը (Բիլ Մյուրեյ) պետք է հեռուստառեպորտաժ նկարահանի ձմռան գալուստը գուշակող արջամկան մասին ու արագ տուն վերադառնա:
Բայց վրա է հասնում բուքը, նրա նկարահանող խումբը կտրվում է աշխարհից ու պատանդ մնում փոքրիկ քաղաքում:
Հերոսները ժամանակային ծուղակում են հայտնվում. կրկին ու կրկին ձգվում է նույն օրը։ Ժամանակը կանգ է առել, ու մարդն անգամ մահանալ չի կարող: Նա դատապարտված է ապրելու այդ չարաբաստիկ օրը կես տարի շարունակ, մինչև գտնում է ժամանակն ու շրջապատն իր հետ հաշտեցնելու հնարքը:
Ֆիլմում կա մի դրվագ, որը շատ լավ բնութագրում է լրագրողի աշխատանքի էությունը: Երբ Ֆիլին հարցնում են, թե ի՞նչ կանի, եթե իմանա, որ աշխարհի վերջը մոտեցել է, նա պատասխանում է. «Կընտրեմ ամենահարմար ու բարձր կետը, որից կնկարահանեմ տեղի ունեցող իրադարձությունները»:
3. «Պոչը շարժում է շանը», «Wag the Dog», 1997 թ. (ռեժիսոր՝ Բարրի Լևինսոն)
Սրամիտ ու լարված սյուժեով ֆիլմ, որի հիմքում այն համոզմունքն է, թե զանգվածային մեդիան ունակ է կառուցելու զուգահեռ մի իրականություն, և այդ իրականությունն ավելի համոզիչ է, քան կյանքը:
Մոտենում են ԱՄՆ նախագահական ընտրությունները, բայց գործող նախագահը լուրջ խնդիրներ ունի. նա մեղադրվում է սեռական ոտնձգության մեջ, ինչը նշանակում է, որ նրա օգտին քվեները պակասելու են: Եվ այս գրեթե անհուսալի իրավիճակում օգնության է գալիս կինո-մեդիա փորձագետը (Դասթին Հոֆման), որը սկսում է վարպետորեն կառուցել նոր՝ վիրտուալ մի իրականություն:
Սկիզբ է առնում ու գնալով ավելի խորանում ոտքից գլուխ կեղծ մի պատմություն։
Ֆիլմը հետաքրքիր ավարտ ունի. ֆեյքն անմահ է, նույնիսկ եթե մահանում է նրա հեղինակը։ Ասել է թե՝ պատերազմ (տեղեկատվական) սկսելը հեշտ է, ավարտելը՝ դժվար։
4. «Մասնագիտությունը՝ լրագրող», «Professione: Reporter» «The Passenger», 1975 թ. (ռեժիսոր՝ Միքելանջելո Անտոնիոնի)
Հայտնի լոնդոնյան հեռուստալրագրող Դեյվիդ Լոքը (Ջեկ Նիկոլսոն) արդեն երկար ժամանակ է՝ աֆրիկյան երկրներում ռեպորտաժներ ու ֆիլմեր է պատրաստում ապստամբների, արյունոտ բռնակալների ու վերջ չունեցող բախումների մասին: Կյանքը, որը նա տեսնում է հեռուստախցիկով, դադարել է հուզել ու հետաքրքրել, իսկ ցավն ու մահն ընդամենը ռեպորտաժի նյութ են:
Դեյվիդ
Լոքն ուզում էր ողջ աշխարհը ցույց տալ իր ռեպորտաժներում, իսկ սեփական
կյանքի հետ չգիտեր ինչ անել: Հետաքրքիր է, որ ֆիլմում հերոսն անընդհատ շարժման մեջ
է․ միշտ ճամփորդում է, տեղաշարժվում, թվում է, որ եթե հանկարծ կանգ առնի, կյանքը
կավարտվի: Երևի այդպիսին է լրագրողի մասնագիտությունը, որը փոխում է մարդու ներքին
ռիթմն ու ստիպում ապրել այլ ռիթմով։
5. «Նյուզրում»՝ «Լուրերի սենյակ», «The Newsroom», 2012-2013 թթ․ (գաղափարի հեղինակ՝ Ահարոն Սորկին)
«Նյուզրումը» սերիալ է, որը, սակայն, ամբողջական ֆիլմի նման է կառուցված: Հիմքում կաբելային հեռուստատեսության լուրերի բաժնի աշխատանքն է, որի աշխատակիցներն ամեն օր լուրերի թողարկում են պատրաստում և միաժամանակ հասցնում սիրահարվել, վիրավորվել, ներել, ընկերանալ, ատել ու ամուսնալուծվել:
Եվ գրեթե ամեն օր փրկում են աշխարհը՝ իրենց լսարանին ճշգրտված, հավասարակշռված ու թեժ տեղեկատվություն մատուցելով, այսինքն՝ իրենց գործը ոչ միայն լավ, այլև արագ են անում: