Հայ իրականության մեջ չգիտես ինչու ընդունված է կարծել, որ նա, ում տրված է որոշում ընդունելու իրավունքը, դրանով նաև ստանում է ճշմարտության մենաշնորհ: Մինչդեռ նման մոտեցումը ոչ միայն հին է և հնացած, այլև չի համապատասխանում ժողովրդավարության և քաղաքացիական հասարակության հիմնական սկզբունքներից մեկին, ըստ որի իշխանությունը որոշումներ կայացնելիս պետք է ձգտի դրանք քննարկել քաղաքացիական հասարակության և առհասարակ՝ հասարակության ակտիվ և գիտակ խմբերի հետ:
Ինչու՞: Այն պարզ պատճառով, որ տեղեկատվության և գիտելիքի ազատ շրջանառության պայմաններում իշխանությունը դադարում է լինել երկրի ամենաինտելեկտուալ, ամենագիտակ և ամենապատասխանատու մարմինը, և նույնիսկ շատ դեպքերում հասարակության հավաքական ինտելեկտը գերազանցում է իշխանության հավաքական ինտելեկտին: Իշխանությունը այլևս չպետք է աշխատի հասարակության հետ վարչահրամայական սկզբունքով կամ «միանձնյա» որոշումներ ընդունի զուտ այն հիմնավորմամբ, որ ինքն ունի որոշումներ կայացնելու իրավունք:
Դա ճիշտ էր միջնադարում, ճիշտ է բռնապետության համար, բայց ոչ՝ ժողովրդավարական կամ այդպիսին դառնալու ձգտում ունեցող երկրների դեպքում, որոնցում, ըստ էության, չկան դոգմատիկ կամ աքսիոմատիկ ճշմարտություններ, իսկ օրենքները և որոշումները կայացվում են միայն հասարակության կամ դրա ներկայացուցիչների հետ քննարկումների արդյունքում:
Բայց քանի որ Հայաստանում հասարակության ներկայացուցիչները՝ պատգամավորները, ավագանիների անդամները և այլն, կա՛մ զբաղված են իշխանության սպասարկմամբ, կա՛մ նրանց ձայնը իշխանությունը հիմնականում բանի տեղ չի դնում, ապա ստացվում է, որ շատ դեպքերում հենց իշխանությունը ադեկվատ չէ այն սոցիալական զարգացումներին, որոնք տեղի են ունենում Հայաստանում:
Ինչպես եկեղեցին միջնադարյան ավանդույթի համաձայն իրեն վերագրում է հավատի և բարոյականության մենաշնորհը, ինչը, սակայն, ո՛չ միջնադարում, ո՛չ մեր օրերում չի բացարձակապես չի արտացոլում իրականությունը, այնպես էլ իշխանությունը, քողարկվելով պետությամբ, իրեն համարում է ճշմարտության միակ կրող…