Պոզներ. «Առանց ստուգելու ոչինչ չեք կարող հաղորդել»

2015 թվականին, երբ Դուք Երևանում էիք հարցազրույց եք վերցրել Հայաստանի նախկին նախագահ Սերժ Սարգսյանից։ Ինչպիսի՞ տպավարություն է նա թողել ձեզ վրա։

-Նա ինձ վրա թողել է ակնհայտորեն խիզախ, համարձակ և մի փոքր ինքնակալ մարդու տպավորություն։

Դուք հետևու՞մ եք Հայաստանում, Երևանում տեղի ունեցող զարգացումներին։

-Որոշ չափով։ Այնսպես չէ, որ շատ եմ հետևում։ Ձեռքս դնելով սրտիս ասեմ, որ դա իմ առաջնային հետաքրքրությունների մեջ չի մտնում, բայց ընդհանուր առմամբ՝ այո։

Պատրաստվու՞մ եք հարցազրույց վերցնել վարչապետ Փաշինյանից։

-Ես կցանկանայի, սակայն դեռևս չեմ փորձել։ Հայաստանում տեղի ունեցածը համընկավ իմ նախագծի սեզոնի ավարտին։ Մտածեցի՝ թող ամեն ինչ մի փոքր հանդարտվի։ Բայց ես կցանկանայի հարցազրույց վերցնել, այո։

Ինչու՞ ռուսական լրատվամիջոցներն, ըստ Ձեզ, առանձնապես չէին ներկայացնում Երևանում տեղի ունեցածը։ Լռություն էին պահպանում և դա զգացվում էր։

– Ինձ թվում է, սա որոշակի հրահանգների արդյունք է։ Ի վերջո, ի՞նչ տեղի ունեցավ Հայաստանում։ Հայաստանում, ընդհանուր առմամբ, տեղի է ունեցել անարյուն հեղափոխություն։ Երբ անհավատալի քանակությամբ մարդիկ, հատկապես փոքր բնակչությամբ մի երկրի համար, դուրս եկան փողոց։ Որոշ չափով դա օրինակ էր, թե ինչ կարող է տեղի ունենալ, երբ փողոց են դուրս գալիս այդ քանակությամբ մարդիկ և դա չի կարելի անտեսել։ Ահա թե ինչ կարող է տեղի ունենալ առանց արյան, առանց սարսափի։ Եվ ես կարծում եմ, որ առանձնապես չէին ցանկանում ընդգծել այս օրինակը։

Հայաստանում այն անվանում են հեղափոխություն՝ «բաց ձեռքերի հեղափոխություն», սակայն ինչպես շատերն են կարծում, դա սոցիալական ցանցերի և «առցանց» հեղափոխություն է։ Եթե չլինեին ինտերնետ-լրատվամիջոցները, սոցիալական ցանցերը, դժվար թե այս ամենը տեղի ունենար։ Ինչպե՞ ս եք դուք վերաբերվում առցանց լրագրությանը և բլոգերներին։

– Գիտեք, ես հիմա կարդում եմ թերևս ամենահայտնի ամերիկացի հետաքննող լրագրող Սեյմուր Հերշի հրաշալի գիրքը։ Այն վերջերս է հրատարակվել, կոչվում է «Լրագրողը»։ Նա պատմում է, թե ինչպես է սկսել և երբ դեռ 18 տարեկան էր, նրա ուսուցիչ լրագրողն ասել է. «Եթե քո մայրն ասում է, որ սիրում է քեզ, ստուգիր դա»։ Ահա սա էլ պետք է անի լրագրողը։ Դու չես կարող ոչինչ հաղորդել առանց այն ստուգելու։ Բլոգերները և ուրիշները դրանով չեն զբաղվում։ Այնպես որ ինձ համար դա լրագրություն չէ։ Ինչպե՞ս եմ ես դրան վերաբերվում՝ դրական, միայն թե չանվնանենք այն լրագրություն։ Այն շատ ժողովրդավարական է, յուրաքանչյուր մարդու արտահայտվելու, բանավիճելու հնարավորություն է տալիս։ Ես, օրինակ, վարում եմ իմ նախագիծը և միշտ ասում եմ. «Ես հարցեր եմ տալիս իմ հյուրերին, որոնք փողոցից սովորական մարդը կուզենա հարցնել, բայց չի կարող, չունի նման հնարավորություն»։ Իսկ այստեղ՝ խնդրեմ, ցանկացածը կարող է մասնակցել։ Չնայած կան նաև բացասական պահեր։ Բայց, այնուամենայնիվ, ես դրական եմ վերաբերվում և համաձայն եմ ձեզ հետ՝ այո, Հայաստանում այն առանցքային դեր է խաղացել։

Հարցազրույցի բնօրինակն՝ այստեղ։