Կուսակցություններն ավելորդ են

Իրականում Հայաստանին կուսակցություններ այսօրվա բովանդակությամբ անհրաժեշտ չեն: Ինչու՞: Որովհետև բոլոր կուսակցությունները նույն բանն են ասում: Արտաքին քաղաքականության մեջ՝ ԼՂՀ միջազգային ճանաչում, Ցեղասպանության միջազգային ճանաչում և դատապարտում, ԵՄ -ի ու ԵՏՄ –ի հետ հավասարակշռված հարաբերությունների պահպանում (տեխնիկական աննշան տարբերություններով):

Նույն համաձայնությունն է նաև ներքին քաղաքականության մեջ՝ բարեկեցության ապահովում, կոռուպցիայի դեմ պայքար, արդարադատություն և այլն:

Իսկ հայրենական կուսակցությունների մեջ եղած տարբերությունները վերաբերում են ոչ թե քաղաքականությանը, այլ՝ կառավարմանը, այսինքն՝ իշխանության իրացմանը և դրա ձևերին: Այստեղ է, որ կուսակցություններն ունեն սկզբունքային տարբերություններ, բայց, փաստորեն, այդ տարբերությունները չեն վերաբերում քաղաքական-գաղափարական դաշտին, դրանք կառավարման արդյունավետության, սոցիալական խնդիրների առաջնահերթություններին և նման հարցերին առնչվող տարբերություններ են:

Այսինքն՝ տարբերություններ, որոնք ի հայտ կգան միայն այն ժամանակ, երբ կուսակցությունն ունենա իշխանություն: Մինչդեռ ինչու՞ պետք է այսինչ բանն ասող կուսակցությունը փոխարինվի նույն բանն ասող մեկ այլ կուսակցությամբ՝ հասկանալի չէ:

Երևի թե դա էլ է պատճառ, թե ինչու մեր երկրում արմատական իշխանափոխություն տեղի չի ունենում. դեռ չկա մի կուսակցություն, որն այնաստիճան գաղափարական տարբերության մեջ լինի բոլոր մյուս կուսակցությունների հետ, որ գրավի ընտրողի ուշադրությունը: